↓↓ لینک دانلود و خرید پایین توضیحات↓↓

فرمت فایل: word

(قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحات:11

قسمتی از متن فایل دانلودی:

عوارض طولاني مدت درد در نوزادي

مسايل

اختلاف نظرهاي قابل توجه و نيز بحث‌هاي داغ زيادي در رابطه با عوارضي كوتاه و بلندمدت درد در اوايل نوزادي وجود دارد. تا سالهاي اخير، نوزادان جهت انجام بسياري پروسه‌ها و حتي بعضي اعمال جراحي كوچك هيچگونه تسكين دردي دريافت نمي‌كردند. چنين برخوردهايي تا حدي به خاطر ترسي ناشي از خطرات و عوارض كاربردي داروهاي مسكن درد در نوزادان توجيه مي‌شده است. بعلاوه، چنين ايدة پر طرفداري نيز وجود داشت كه نوزادان درد را به عنوان يك پديدة ناراحت كننده درك نمي‌كنند و همچنين درد را به ياد نيز نخواهند آورد. يا اينكه در صورتي كه درد را به عنوان پديده‌اي ناخوشايند تجربه مي‌كنند، عواقب و يا عوارض پايداري نخواهد داشت. در روش تجزيه رواني اين نظريه توسط فعاليت‌هاي Qtto Rank تغييرات گسترده‌اي يافته است. وي پيشنهاد كرده است كه تروما، يا درد ناشي از تولد عوارض عاطفي بلند مدتي باقي مي‌گذارد.

اين نظريه كه تجربة زود هنگام عواقب طولاني مدت قابل توجهي دارد در بسياري از زمينه‌هاي علم اعصاب كاربرد گسترده دارد. بعنوان مثال، تجربه بنياني زود هنگام بطرز قابل توجهي باعث بلوغ كورتكس بينايي مي‌شود. مشابهاً دوره‌هاي حساس يادگيري و نيز شكل‌گيري زبان نيز به خوبي شاخته شده‌اند.

بهمين دليل موجه است اگر بپرسيم كه آيا مطالعات اخير حيواني و انساني روي درد در دوران نوزادي مي‌توانند ديدگاهي از عوارض طولاني مدت درد و درمان درد در اوايل دوران نوزادي ارايه نمايند. بطور خاص ما مي‌توانيم مقاومت‌هاي مربوط به سن را در عوارض درد باليني و تجربي مطالعه كنيم.

مطالعات حيواني

پاسخ‌هاي به آسيب و جراحت بطور گسترده‌اي توسط Fitzegerald و همكارانش در موش‌هاي تازه به دنيا آمده مطالعه شده‌اند. قطع عصب سياتيك و در موش‌هاي نوزاد باعث از دست رفتن بيشتر سلولهاي گالگليون شاخ خلفي در مقايسه با موش‌هاي بزرگتر شده است. زخم‌هاي جلوي در موش‌ها در اوايل دوره نوزادي افزايش عصب‌گيري انبوهي را كه براي مدت چند هفته باقي مي‌ماند نشان مي‌دهند. افزايش عصب‌گيري همراه با كاهش آستانه پس كشيدن به تحريك توسط سوزن‌هاي Von Freg بوده است. افزايش عصب‌گيري در موش‌هاي بزرگتر كه زخم‌هاي قابل مقايسه‌اي داشتند ديده نشده است. Fitzage و همكارانش نشان دادند كه چنين افزايش عصب‌گيري‌اي وابسته به فاكتور رشد عصبي نمي‌باشد. رفلكس پس كشيدن فلكسيون به تحريك پوستي در موش‌هاي نوزاد در مقايسه با موش‌هاي بزرگتر در آستانه پايين‌تري بوجود مي‌آيند و حساس شدن و عدم عادت كردن به تحريك‌هاي مكرر بر خلاف موش‌هاي بزرگتر است. اين تفاوت‌هاي مربوط به سن در اثر تغييرات ميزان تحريك پذيري سلولهاي نخاعي مركزي است تا حساس شدن گيرنده‌هاي محيطي Abbott و Guy گزارش كرده‌اند كه پاسخ‌هاي آنالژزيك به درد التهابي با مخدرها در موش‌هاي يكروزه ممكن است متناسب با سن 25 هفتگي پس از لقاح در انسان باشد. مهم اين كه آثار رفتاري مورفين در اين مطالعه فقط بخاطر خواص آرامش بخشي آن نبوده و بطور واضحي از آثار مشاهده شده پس از تزريق پنتوباربيتال متمايز مي‌باشند.

و...