↓↓ لینک دانلود و خرید پایین توضیحات↓↓

فرمت فایل: word

(قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحات:21

قسمتی از متن فایل دانلودی:

اشاره :

شبكه‌هاي ارتباطي، در آغاز از ابعاد كوچك و فناوري‌هاي محدودي برخوردار بودند و در نتيجه كار نگهداري آن‌ها آسان بود. ولي با رشد ناگهاني شبكه‌ها در دهه 80 ميلادي، نظارت بر عملكرد و برنامه‌ريزي توسعه آنها، كاري دشوار و به شدت پرهزينه گرديد. در چنين شرايطي نياز به مكانيسم‌هايي كه به خودكارسازي عمليات و ساده‌سازي وظايف اپراتورهاي انساني كمك كنند، به شدت احساس مي‌شد و اين سرآغاز توسعه سيستم‌هاي مديريت شبكه بود. ممكن است تعابير متعددي از مديريت شبكه وجود داشته باشد، ولي مي‌توان به طور خلاصه آن را چنين تعريف كرد: مجموعه‌اي از عناصر سخت‌افزاري و نرم‌افزاري كه به عوامل انساني امكان نظارت بر عملكرد و حفظ كارآيي شبكه را به شكلي مقرون به صرفه مي‌دهند.

با وجود تنوع سيستم‌هاي مديريت شبكه يا Network Management System) NMS)، ساختار آنها كمابيش شباهت‌هايي به يكديگر دارد. در تمامي اين سيستم‌ها عناصر مديريت‌شونده شامل كامپيوترها و ساير تجهيزات شبكه، به صورت دوره‌اي و يا در صورت مشاهده شرايط خاص (مانند خرابي يك بخش) به صورت آني، پيامي حاوي اطلاعات لازم در مورد رويداد پيش‌آمده و وضعيت فعلي خودشان، براي سيستم مديريت كننده ارسال مي‌كنند. اين سيستم نيز با توجه به نوع پيام دريافت شده، عملياتي همچون توليد آلارم، ثبت رويداد، توقف عمليات و يا سعي در برطرف‌سازي مشكل را به انجام مي‌رساند.

البته مكانيسم مديريت‌كننده نيز مي‌تواند خود راساً اقدام به بررسي وضعيت عناصر مديريت‌شونده در شبكه نمايد. همان‌طور كه در شكل 1 نشان داده شده است، عناصر مديريت شونده بايد حاوي موجوديتي موسوم به كارگزار مديريت (Agent) باشند كه مسئوليت جمع‌آوري اطلاعات لازم و ارسال آنها را به سيستم مديريت شبكه بر عهده دارد. در پاره‌اي مواقع اين موجوديت نقش واسطي (proxy) را بين سيستم مديريت شبكه و تعدادي از عناصر ديگر بر عهده دارد. استفاده از واسطه‌ها به كاهش تعداد پيام‌هاي اضافي در سطح شبكه كمك مي‌نمايد.

و...