↓↓ لینک دانلود و خرید پایین توضیحات↓↓

فرمت فایل: word

(قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحات:21

قسمتی از متن فایل دانلودی:

چكيده‌

تقريباً‌ در هر جامعه‌اي، ورزش‌ يك‌ نهاد اجتماعي‌ بسيار برجسته‌ محسوب‌ مي‌شود، زيرا ورزش‌ ويژگي‌هاي‌ موجد در هر نهادي‌ را با جاذبه‌ منحصر به‌ فردي‌ كه‌ فقط‌ شايد دين‌ موجد آن‌ باشد، تركيب‌ مي‌كند. در اين‌ مقاله، ديدگاههاي‌ كاركردي) )، تضاد و فرهنگي‌ مرور گرديده‌ و به‌ بحث‌ خواهيم‌ پرداخت‌ كه‌ چگونه‌ ورزش‌ با فرآيند جامعه‌پذيري‌ و تغييرات‌ اجتماعي، ارتباط‌ پيدا مي‌كند. در اين‌ بحث‌ تمركز خواهيم‌ نمود روي‌ تكامل‌ ورزش‌ از يك‌ فعاليت‌ تفريحي‌ و معطوف‌ به‌ مشاركت‌ به‌ فعاليتي‌ كه‌ شبيه‌ شركتي‌ است‌ كه‌ با اصول‌ سوداگري‌ و تفنن‌ هدايت‌ مي‌شود. نقش‌ ورزش‌ در روابط‌ بين‌الملل‌ و توسعه‌ ملي‌ نشان‌دهنده‌ معنا و اهميت‌ سياسي‌ ورزش‌ در بسياري‌ از جوامع‌ است. در حالي‌ كه‌ ورزش‌ قرار است‌ در سطوح‌ بالاي‌ سياسي‌ حالت‌ انسجام‌ دهنده داشته‌ باشد، ولي‌ در سطوح‌ روابط‌ فردي‌ مبتني‌ بر جنس‌ و نژاد اين‌ گونه‌ نيست. نابرابري‌ كه‌ در روابط‌ نژادي‌ و جنسيتي‌ جامعه‌ وجود دارد، در ورزش‌ نيز يافت‌ مي‌شود. جامعه‌شناسي‌ ورزش‌ زماني‌ مي‌تواند به‌ فهم‌ بهتر تمامي‌ اين‌ موضوعات‌ كمك‌ كند كه‌ تئوري‌ نقش‌ بيشتري‌ در تحقيقات‌ اين‌ خرده‌ حوزه‌ ايفا نمايد.

‌ ‌مقدمه‌

ورزش‌ عرصه‌ فعاليتهاي‌ الگومند، ساختارهاي‌ اجتماعي‌ و روابط‌ ميان‌ نهادي‌ است‌ كه‌ فرصت‌ منحصر به‌ فردي‌ براي‌ مطالعه‌ و فهم‌ پيچيدگيهاي‌ حيات‌ اجتماعي‌ فراهم‌ مي‌آورد. ورزش‌ فعاليتي‌ است‌ كه‌ درجه‌اي‌ از اشتغال‌ اوليه‌ يا ثانويه‌اي‌ را در بر دارد كه‌ ديگر شرايط‌ نهادي‌ قادر به‌ پيشي‌ گرفتن‌ از آن‌ نيستند. ورزش‌ چنان‌ فرصتي‌ براي‌ تحقيق‌ در مورد «اشكال‌ بسيار شفاف‌ ساختار اجتماعي‌ فراهم‌ مي‌آورد كه‌ در ديگر نظامها يا موقعيتها نمي‌توان‌ يافت.»: به‌ عبارت‌ ديگر، بعنوان‌ مثال‌ تحقيق‌ ميداني‌ در ورزش‌ امكان‌ تضاد ساخت‌ يافته‌ و رقابت‌ را در شرايط‌ كنترل‌ شده‌ فراهم‌ مي‌آورد، چيزي‌ كه‌ به‌ سختي‌ مي‌توان‌ در ديگر ابعاد حيات‌ اجتماعي‌ يافت. پويايي‌ گروهي، نيل‌ به‌ هدف‌ از طريق‌ سازمان‌هاي‌ اجتماعي، خرده‌ فرهنگها، فرآيندهاي‌ رفتاري، پيوستگي‌ اجتماعي، نابرابري‌ ساخت‌ يافته، جامعه‌پذيري‌ و شبكه‌هاي‌ سازماني، فقط‌ تعداد معدودي‌ از موضوعات‌ جامعه‌شناختي‌ هستند كه‌ مي‌توان‌ در محيط‌هاي‌ ورزشي‌ آنها را مطالعه‌ كرد. پيش‌ فرض‌ اين‌ نگرش‌ اين‌ است‌ كه‌ ساختار يا اشكال‌ رفتار و تعامل‌ موجود در محيط‌هاي‌ ورزشي‌ شبيه‌ رفتار و تعامل‌ موجود در ساير زمينه‌هاي‌ اجتماعي‌ هستند. به‌ عبارت‌ ديگر، ورزش‌ همانند ديگر نهادها جهان‌ كوچكي‌ از جامعه‌ است.

در عين‌ حال‌ كه‌ ورزش، محصول‌ واقعيت‌ اجتماعي‌ است، منحصر به‌ فرد نيز هست. هيچ‌ يك‌ از ديگر نهادها، البته‌ شايد به‌ استثناي‌ دين، داراي‌ آن‌ رمز، احساس‌ غم‌ توأم‌ با شادي، فكر كردن‌ به‌ حادثه‌اي، تثبيت‌ فرهنگي‌ انگاره‌ رمانتيك‌ كه‌ ورزش‌ آنها را داراست، نمي‌باشند. هيچ‌ فعاليت‌ ديگري‌ اين‌ چنين‌ تناقض‌آميز، امر جدي‌ را با امر غير جدي، تفريح‌ و نشاط‌ را با شدت‌ و قوت، و امر ايديولوژيكي‌ را با امر ساختاري، تركيب‌ نمي‌كند.

و....