↓↓ لینک دانلود و خرید پایین توضیحات↓↓

فرمت فایل: word

(قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحات:28

قسمتی از متن فایل دانلودی:

مقدمه

میانجیگری یکی از شیوه های سیاسی دیپلماتیک حل اختلافات بین المللی است که طرف ثالث معمولا یک کشور یا یک سازمان بین المللی . یا یک شخص معروف بین المللی است و به منظور پایان دادن و یا کاهش مناقشات بین دو دولت درگیر مداخله می کند .

در میانجیگری ، میانجی بطور دوستانه موضوعات مورد مذاکره بین طرفین اختلاف را پیشنهاد می کند و خود نیز مستقیما در مذاکرات شرکت می نماید و سعی می کند کشورهای ذینفع را به تسلیم و سازش وا دارد.

هر چند که این روش با سایر روشهای سیاسی حل اختلاف ، در خصایص مشترک هستند ولی با آنها تفاوتهایی نیز دارد.

در این تحقیق به طور خلاصه به میانجیگری بعنوان یکی از روشهای حل اختلافات بین المللی پرداخته می شود و در ادامه میانجیگری بین هند و پاکستان که از موارد مهم میانجیگری به شمار می رود مورد بررسی قرار می گیرد.

لازم به ذکر است که در این بررسی، نوع میانجیگری بین دو کشور با توجه به مساله هند و پاکستان مورد توجه قرار می گیرد و انواع دیگر یعنی میانجیگری دسته جمعی و میانجیگری های سوئیس مورد بررسی قرار نمی گیرند.

تفاوت میانجیگری با پایمردی و مساعی جمیله

در متون حقوقی به واژه مترادف دیگری به نام پایمردی و مساعی جمیله اشاره شده که معمولا به کوششهای یک واسزه اطلاق می شود که طرفین اختلاف را به مذاکره تشویق می کند .

بر خلاف میانجیگری در موارد پایمردی ، شرکت فعال در مذاکرات انجام نمی گیرد .

پایمردی را می توان روش خاص میانجیگری با وظایف محدود قلمداد کرد.

فصل اول

بررسی حقوقی میانجیگری

مبحث اول:

خصوصیات میانجیگری

طرف ثالث یا میانجی شامل افراد ، نمایندگان دول و یا سازمانهای بین المللی می وانند به ابتکار خود و یا به درخواست طرفین یک منازعه در اختلافات بین المللی به منظور حل و فصل آنها وارد شوند . این روش حل اختلاف معمولا هنگامیکه مورد استفاده قرار می گیرد که:

الف) یک اختلاف بین المللی به مرحله پیچیده ای رسیده باشد ب) تلاشهای طرفین منجر به بن بست شده باشد ج) هیچیک از طرفین برای کمک به حل آن آمادگی نداشته باشند.

د) طرفین جهت شکست بن بست به حد کافی همکاری و آمادگی از خود نشان دهند و از طریق ایجاد ارتباطات این آمادگی را آشکار می سازد.

و....